De ervaringsdeskundigen delen op verzoek hun persoonlijke ervaringen in deze coronatijd. Elke twee weken vindt u een blog van de hand van en van hen. Dit keer is het de beurt aan Rianne.
Terwijl ik (Rianne, 33) nadenk over de vraag hoe ik deze coronacrisis ervaar, merk ik dat ik de beantwoording ervan lastiger vind dan ik in eerste instantie dacht. Want wat hebben deze afgelopen maanden met mij gedaan? Hebben ze mij beperkt in mijn doen en laten, is het van invloed op mijn gezondheid of moet ik extra maatregelen in acht nemen? Ik weet het niet zo goed. Nee, ik kan niet zomaar doen wat ik zou willen, en ja ik let extra goed op mijn gezondheid. Maar eigenlijk is dat niets nieuws. Dit is na 13 jaar QVS altijd al zo, dus wat verandert er dan eigenlijk?
En toch voelt het anders. Waarom? Ik denk omdat het iets mondiaals betreft. Ineens wordt iedereen door de media overspoeld met nieuws over de ernst van het virus, de risico’s en gevolgen, de maatregelen, en ga zo maar door. De kwetsbaarheid en afhankelijkheid van de mens wordt zichtbaar. Ineens beseft iedereen dat het leven op z’n kop gezet kan worden door iets ‘onzichtbaars’.
Op zo’n moment voelt het alsof iedereen, al is het maar heel even, enigszins voelt hoe het is om de eigen regie uit handen te moeten geven. Wat dat met de mens doet en hoe beperkend dat is. Maar zoals je al verwacht, ebt dit gevoel bij velen alweer weg door de dalende cijfers en de versoepeling van de maatregelen. En dat is begrijpelijk, en misschien ook maar goed. Ik kan alleen maar hopen dat men later nog eens beseft hoe bijzonder het is om te leven in goede gezondheid en alle vrijheden die dat met zich mee brengt.
Want wat doet dit coronavirus met ons als Q-koortspatiënt? De een gaat in vrijwillige quarantaine en de ander beweegt zich soepel en vrij binnen de maatregelen. Voor sommigen is het een trigger voor het trauma dat de Q-koorts heeft veroorzaakt, terwijl het anderen weinig spanning of zorgen geeft. Iedereen gaat er op zijn of haar manier mee om. Het belangrijkste lijkt mij dat iedereen de vrijheid en rust voelt om zich in deze coronaperiode te bewegen op een manier die het prettigst voelt. Er bestaat daarin geen goed of fout, het gaat om het volgen van je eigen gevoel.
En wat betekent het voor mij?
Laatst zag ik een fragment waarin jonge vrouwen vertelden over de nasleep van de coronabesmetting, Dat was de eerste keer dat ik merkte dat het iets triggerde. Enerzijds omdat ik kan begrijpen hoe zij zich voelen met al die klachten, anderzijds omdat het toch altijd ergens pijn blijft doen als ik besef welke impact de Q-koorts op mijn leven heeft. Iedere dag zijn mijn lijf en hoofd hard aan het werk om zo gezond mogelijk te blijven, dus over de gevolgen van een mogelijk coronabesmetting wil ik eigenlijk niet eens nadenken. En hoewel dat ervoor zorgde dat ik een traantje moest laten, ebde het gevoel alweer snel weg. Ik besef dat ik niet
alles in de hand heb en het leven loopt zoals het loopt. Ik houd me aan de maatregelen en ben voorzichtig, maar meer doen dan dat kan ik niet. En wil ik ook niet. Op dit moment heb ik mijn QVS redelijk onder controle en focus ik mij op de het moois dat mijn zwangerschap mij brengt. Ik sta niet toe dat het coronavirus mij te pakken krijgt. In ieder geval niet mentaal…..
