Dit is wat ik van me af wil schrijven…..:
Vanmorgen heb ik besloten om voor vandaag in Facebook lockdown te gaan. Ik merk dat ik worstel met veel gemengde emoties en om die niet via social media te kanaliseren ga ik proberen per dag te voelen hoe ik overal in sta.
Waar ik erg veel moeite mee heb is dat ik in 7 jaar tijd voor het eerst hulp aangeboden krijg. Begrijp me niet verkeerd, mijn dankbaarheid is enorm groot. Maar waarom nu wel en toen het nog veel harder nodig was niet.
Ik spreek gezonde mensen die klagen dat ze zich vervelen. Dat ze niemand zien. Dat snijdt als een gekarteld mes door mijn ziel. Ook hier geldt: Ik leef al 7 jaar zo. En met mij nog heel, heel, heel veel anderen.
Al deze emoties buitelen over elkaar heen en ik besef nu pas dat mijn chronisch ziek worden een onverwerkt trauma is (geweest). Nu ben ik ook erg goed in doordenderen dus het verbaasd me niks.
7 Jaar geleden was ik in 1 dag alles kwijt. Werk, sociale contacten, geld, inkomen, onbezorgdheid en bovenal: Gezondheid. En dat is nooit teruggekomen en zal nooit terugkomen. Ook niet na corona.
De rest van de wereld kan straks zijn of haar leven weer oppakken zoals voorheen. Q-koorts patiënten die voorheen ondernemer waren zijn nooit direct door de overheid gecompenseerd. Naar onze hypotheken of huur is nooit gekeken en ga zo maar door…
De afgelopen dagen heb ik gebeld met een aantal mede patiënten. Dat was fijn. We begrijpen elkaar precies.
Maar om te zorgen dat ik in de juiste modus blijf en mijn eigen trauma een plaats ga geven in plaats van het elders neer te leggen ga ik proberen me af te sluiten. Een ander soort van ‘social distancing’. In ieder geval op mijn mobiele telefoon staan alle apps uit behalve whatsapp en bellen, want daar heb ik best veel behoefte aan.
Na een dag social distancing van internet en social media, een bijzonder fijn gesprek met mijn proces regisseur van Q-Support, waarbij ze me advies gaf als mens, buiten haar rol, ben ik mentaal weer in mijn gewone modus.
Ik wil in het bijzonder Alex bedanken want door zijn filmpje, waarbij de tranen van het lachen over mijn wangen liepen, ging het relativeren een stuk makkelijker
