Genieten en bezuren
“Intuïtief”, noemt Alex van de Akker zijn fotografie. “Ik ben een hobby-fotograaf of fotograag”. Maar dat is wel erg bescheiden, zo blijkt uit de prijzen die hij met zijn foto’s in de wacht sleept. Maar liefst twee tweede prijzen won hij recent in de nationale wedstrijd van de Groene Camera. Zijn foto’s zijn nu een jaar lang te zien in het Omniversum. Daarnaast zijn er diverse exposities waar zijn werk deel van uitmaakt, waaronder in Dudok, en lopen er nog enkele andere nominaties. Alex vertelt hoe hij als QVS-patiënt woekert met zijn beperkte energie maar dat graag over heeft voor zijn natuurfotografie.
De dag van de prijsuitreiking heeft Alex maar beperkt bijgewoond, maar dat was toch kicken. “Ik ben een uurtje gegaan, alleen het moment waarop de winnaars bekend werden gemaakt. In de verschillende categorieën waren steeds zeven foto’s genomineerd. De vijf afvallers kwamen eerst. Toen ik daar niet bijzat, was dat wel heel spannend. Zeker met al die professionele fotografen om me heen. Uiteindelijk werd ik in twee categorieën tweede. Heel bijzonder!” Naast cadeaubonnen levert dat ook een expositie in het Omniversum op.
‘Uitpemmen’
“Het advies ‘Ga iets doen waar je energie van krijgt’, gaat voor mensen met QVS niet op”, zegt Alex. “Iets doen kost energie en levert ook geheid een terugslag op met de welbekende PEM. Dat geldt ook voor mijn fotografie. Ik moet dat goed plannen, zorgen dat ik dichtbij kan parkeren en de loopafstand heel beperkt houden. En dan nog moet ik daarna ‘uitpemmen’. Maar het levert ook zoveel op. De natuur is zo mooi. Daar krijg ik mijn hoofd leeg, kan ik de pijn en de vermoeidheid even negeren. En leg ik vast wat ik zie. Vooral op gevoel en intuïtie. Dat ik het daarna moet bezuren, neem ik op de koop toe. Het is het mij waard. Als ik niet was gegaan voel ik me ook vaak slecht en nu heb ik tenminste de foto’s en de herinneringen nog. En als het betekent dat ik de rest van de dag uitgeteld in bed moet liggen, probeer ik daar te genieten van het uitzicht op een boom waar een ekster nestelt of kijk ik naar sportwedstrijden op tv.”
Focus verleggen
Deze levenshouding vindt onder meer zijn basis in de training Omgaan met Q-koorts en Q-koorts de draad weer opgepakt?!. Alex werkt daaraan mee als co-trainer. “De deelnemers verstaan elkaar en hebben heel mooie en open gesprekken. Vooral over de vraag ‘Hoe kan ik nog een paar procentjes aan levenskwaliteit winnen?’. Dat is voor iedereen anders, maar wel heel zinvol. Ik vind de fasen in het rouwproces dat wij doormaken mooi verwoord door Manu Keirse. Als je de boosheid en de frustratie voorbij bent, kom je op een punt waarop je je afvraagt of dit het dan is. Dan kun je de focus ook verleggen naar de dingen, vaak kleine dingen, waar je nog wel van kunt genieten. Daar kun je elkaar ook bij helpen. Een praktijkvoorbeeld: Voor twee deelnemers was een cursus pottenbakken teveel gevraagd vanwege de herrie en het tijdstip. Die hebben toen besloten dat samen te gaan doen. En als je dan noodgedwongen een keer verstek moet laten gaan, begrijpt die ander meteen hoe dat komt.”
Alex: “Een toevalstreffer. Deze maakte ik op de terugweg van het fotograferen. Vond het beeld zo bijzonder, dat ik ben gestopt.”
Alex: “Deze spookboom is beetje symbolisch voor QVS. Het grootste gedeelte van de dag zit ik gevangen in een web. Het is een klein wereldje waarin we leven, veel patiënten zitten in een sociaal isolement.
