Q-koortspatiënten vertellen hun verhaal
Anja van den Bersselaar:
“Is mijn vader overleden aan Q-koorts?”
De publiciteit over het aantal sterfgevallen als gevolg van Q-koorts, zette Anja van den Bersselaar aan het denken. Was haar vader Han Trommelen ook geen slachtoffer van chronische Q-koorts?
Alle informatie die ze kreeg, leek volledig te passen op het ziektebeeld van haar vader. Een ziektebeeld dat haar vader op 78-jarige leeftijd fataal werd.
Anja: “Mijn vader is in juni 2014 overleden. Dat was na een zwaar ziekbed en een langdurige periode van vermoeidheid en vermagering. Al jaren voor zijn dood klaagde hij over zware vermoeidheid. Hij kreeg het ene been niet voor het andere. In 2012 werd ook een stent geplaatst. Wij hebben die vermoeidheidsklachten geweten aan zijn leeftijd en later aan de operatie. Toen hij in december 2013 werd opgenomen met een longontsteking, is Q-koorts geconstateerd. Behalve vragen over of hij agrariër was of in een Q-koortsgebied woonde, is daar niets mee gedaan omdat beide antwoorden negatief waren. Tijdens de besmettingsperiode woonden mijn ouders in Uithoorn. Maar ze gingen wel regelmatig op bezoek bij familie in Brabant. Daar is hij waarschijnlijk al in 2011 besmet geraakt.”
Niet acuut
Als Han Trommelen in januari daaropvolgend opnieuw wordt opgenomen, nu met een zware longontsteking, komt de Q-koorts opnieuw aan de orde. Dan wil de GGD een afspraak, omdat ze uitgaan van een acute besmetting. Als dat niet het geval blijkt, wordt de afspraak afgezegd. Het ziekenhuis behandelt met antibiotica voor de longontsteking en wil regelmatige controles om te vast te stellen of de bacterie zich niet op de stent of de hartklep nestelt.
“Maar”, vertelt Anja,” Dat heeft niet kunnen verhinderen dat hij in mei werd getroffen door een zware longbloeding en een massief hartinfarct. Of hij de juiste antibiotica tegen Q-koorts voorgeschreven heeft gekregen, weet ik niet. Ik weet wel dat hij ze tot de laatste snik geeft geslikt. Ook gedurende de weken voorafgaand aan zijn overlijden, ruim een maand later, in het Hospice.”
Niet gemakkelijk
Terugkijkend ontkomt Anja niet aan de vraag of haar vader opgeteld moet worden bij de nu bekende 74 sterfgevallen. “Toen ik de symptomen las, vielen de puzzelstukken op zijn plaats. Mijn vader had al jaren last van chronische vermoeidheid, vermagerde sterk, verloor zijn eetlust en kreeg een stent. Alle seinen hadden dus op rood gemoeten. Maar als je in Uithoorn woonde tijdens de epidemie –later zijn ze naar Brabant verhuisd- is dat blijkbaar geen reden voor bezorgdheid over Q-koorts. Mijn vader heeft een lijdensweg gehad. Ook voor de familie is het erg moeilijk om getuige te zijn van de lichamelijke aftakeling van een dierbare. En steeds die moeizame gang naar het ziekenhuis; van internist naar longarts naar cardioloog. De gedachte dat hij waarschijnlijk niet op tijd is behandeld voor Q-koorts, maakt het niet gemakkelijker.”
